Jakiś człowiek Paweł
		(może Piotr lub Adam)

	dobrze wychowany,
	bardzo wykształcony,
	piękny, miły chłopiec
	jest „trendy” „na fali”

ale (ktoś zobaczył)
	matki nie posłucha,
	ubliżyć potrafi,
	wykpić umie wszystko
	i zawsze „ma rację”.

Gdy go o coś prosisz,
„czepiasz się” – ci powie.

Matka jest bezradna –
	wciąż go bardzo kocha…

A syn… rośnie, kwitnie,
	elegancki, piękny,
	ma swoje przyjaźnie
	i żyje szczęśliwie…
Wcale nie dostrzeże,
że ktoś się zamartwia
i na niego płacze.

Podobno – to norma
	      – tak już teraz będzie.